Δίπλα από τη Σχολή βρίσκεται η εκκλησία των Αγίων Αναργύρων ή Τριών Ιεραρχών, εξαίρετη τρουλλωτή μονόχωρη βασιλική μικρών διαστάσεων, κτισμένη όπως μας πληροφορεί η επιγραφή στο εσωτερικό, το 1715. Από τις τοιχογραφίες που φιλοτεχνήθηκαν από τον κρήτα αγιογράφο Πέτρο Πεδιώτη, τον κατ εξοχήν μεταβυζαντινό αγιογράφο σκηνών της Παλαιάς Διαθήκης, αξίζει να προσέξει κανείς την Πλατυτέρα στην κώχη του ιερού, από τις ωραιότερες μεταβυζαντινές αποδόσεις αυτού του θέματος, τον Παντοκράτωρα στον τρούλο και τους Αγίους Σάββα και Ευθύμιο στην πρώτη σειρά της νότιας πλευράς. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια του διάκοσμου αποτελούν και τα πήλινα αγγεία που είναι εντοιχισμένα στο ιερό και χρησίμευαν ως αντηχεία.

Μεσαίωνας

 Η εκδοχή της εγκατάστασης Σλάβων στη Στεμνίτσα ,και στην Πελοπόννησο γενικά ,μεταξύ 7^ου και 10^ου αιώνα μ.Χ., είναι ένα ζήτημα ανοιχτό ακόμη στην ιστορική έρευνα. Είναι εξακριβωμένο ,όμως ,ότι τα τοπωνύμια Στεμνίτσα (τόπος δασώδης και σκιερός), Κλινίτσα ,Λιμποβίσι , Χρυσοβίτσι και Ζυγοβίτσι, που απαντώνται στην περιοχή, καθώς και άλλα τοπωνύμια στην ορεινή Αρκαδία ,είναι σλαβικής προέλευσης .

Κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας (1204-1430), η περιοχή της Στεμνίτσας ανήκει σε ένα από τα 22 φέουδα της νότιας Γορτυνίας που παραχωρήθηκαν στον Γάλλο ευγενή Ούγο ντε Μπρυγέρ .

16ος αιώνας

Για πρώτη φορά, η Στεμνίτσα εμφανίζεται σε χάρτη και σε γραπτές πηγές, τον 16ο αιώνα, περίοδο στην οποία ανήκουν και τα παλιότερα μνημεία της που είναι χρονολογημένα με ασφάλεια. Ο πληθυσμός της σύμφωνα με το πρώτο αυτό (φορολογικό)κατάστιχο,το 1520, είναι 191 άτομα, 160 χριστιανικά, τρείς χριστιανές χήρες και 27 άρρενες χριστιανούς ,άγαμους και φορολογουμένους,ανάμεσα στα οποία υπάρχει μόνο μια μουσουλμανική οικογένεια.